Wybrane motywy mitologiczne w literaturze i sztuce. Wskaż je i omów ich funkcje na wybranych przykładach z różnych epok. Mit to opowieść o bogach, stworzeniu świata i człowieka, dziejach rodów, ludzkich uczuciach. Wyraża wierzenia danej społeczności, jest własnością wszystkich jej członków, obrazuje emocje i postawy człowieka.
„Plotka o Weselu” to artykuł Tadeusza Boya-Żeleńskiego napisany po ponad dwudziestu latach od powstania dramatu (1901 r.). Autor sam był gościem na pamiętnym weselu i znał wiele spośród występujących w dramacie postaci. W artykule dokonał ich identyfikacji i porównał z postaciami literackimi. Przedstawił też wiele szczegółów dotyczących premiery dramatu i jego przyjęcia przez publiczność. Cel artykułu nie jest jednak anegdotyczny – nie chodzi o samo nazwanie osób, które ówcześni doskonale rozpoznali, ale o uchwycenie sedna dramatu i wskazanie, na czym polega jego artyzm. Autor stara się oddać charakterystyczną dla Wyspiańskiego celną złośliwość, z jaką portretował on swoich znajomych. W „Weselu” ta zdolność osiągnęła apogeum, znacznie przekroczyła granice gry towarzyskiej, zabawnej anegdoty i przyczyniła się do powstania wielkiego dramatu narodowego. Dobór bohaterów i ukazanie wybranych ich cech pozwoliły odmalować mu dwie warstwy społeczne. Boy-Żeleński stara się oddać rzeczywisty stosunek autora „Wesela” do przedstawianych przez niego postaci, jego ocenę Tetmajera i Rydla. W ten sposób czytelnik otrzymuje wgląd w proces twórczy, warstwę znaczeniową utworu, która pozostaje w ten sposób czytelna nie tylko dla ówczesnych odbiorców. „Plotka o Weselu” oddaje szeroki kontekst społeczno-kulturowy całego zdarzenia, autor przytacza szereg anegdot, które oddają charakter prawdziwych bohaterów wesela. W „Plotce o Weselu” Boy-Żeleński próbuje przeniknąć proces twórczy, wysnuwa przypuszczenie, że postać Chochoła mogła się zrodzić z wrażliwości muzycznej Wyspiańskiego, który przez te trzy dni zabawy stał oparty o framugę, obserwując zgromadzone towarzystwo. Przez cały czas towarzyszyła mu głośna ludowa muzyka, rytmiczna, „(...) pełna zawziętego a prymitywnego dudlenia chłopskiego, rytmicznego tupotu nóg i przyśpiewek”. Kończąc esej, Żeleński wygłasza laudację na temat geniuszu autora: (…) Tyle sobie przypominam naprędce anegdotycznego materiału Wesela — to są elementy, z których Wyspiański umiał wyczarować ten kawał polskiej duszy, polskiego życia, żywej Polski. A uczynił to tak po prostu, jak po prostu i naturalnie należy grać ten utwór. Umiał w nim pomieszać wszystkie tony: powagę, szlachetność, rozmach, iskrzącą złośliwość, sarkazm, to znów dreszcz spełniającej się jakiejś tajemnicy. I sądzę, że świadomość, jak bardzo związany jest z rzeczywistością ten utwór, który prawie natychmiast po ukazaniu stał się jakby symbolem, może go nam uczynić tym żywszym, a zarazem dać ten moment jedynego w swoim rodzaju wzruszenia, które przeżywaliśmy my, bliscy narodzinom >, patrząc, jak niemal w naszych oczach odbywa się ta cudowna transsubstancjacja życia w sztukę, w poezję (…). Boy-Żeleński pragnie, aby zachowana została pamięć o wydarzeniu, które stało się kanwą dla utworu. Przypomina, że wesele było faktem, zdarzeniem, które Wyspiański odmalował w nadzwyczajny sposób, symboliczny i fantastyczny – ale także prawdziwy. Jego zdaniem krytyka „wmawia” nieraz odbiorcy, ze to utwór trudny, skomplikowany, symboliczny, podczas gdy odczytywać go należy w sposób bezpośredni: (…) Nie wiem (…) czy nie za wiele zaczęto na temat > medytować, zamiast bawić się nim i wzruszać (…). Polecamy również: Bohaterowie Wesela i ich pierwowzory Gospodarz - pierwowzorem postaci był Włodzimierz Tetmajer, młodopolski malarz, a później też działacz społeczny. Wywodził się z rodziny o patriotycznych tradycjach. Był człowiekiem wykształconym i obytym. W 1890 roku ożenił się z wiejską dziewczyną – Anna Mikołajczykówną – i zamieszkał z... Więcej »
Jaki jest czas akcji Wesela ? Gatunek literacki Wesela? etc. 1. Autor: Stanisław Wyspiański ; 2. Gatunek literacki: dramat dramat młodopolski („teatr ogromny”) 3. Bohaterowie: realistyczni (ich pierwowzory to autentyczne postacie) oraz fantastyczni (Widmo, Stańczyk Zawisza Czarny, Hetman, Wernyhora, Chochoł). 4.
Mity i symbole w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego Mity i symbole w Weselu Stanisława Wyspiańskiego Wyspiański był jednym z najwybitniejszych twórców okresu młodej polski. Szczytem jego twórczości stały się dramaty pisane w ostatnich latach życia. Były to utwory podejmujące analizę ideałów, przekonań i sytuacji narodu polskiego. Najbardziej znany z tych utworów to Wesele . Stanowi ono wnikliwy i krytyczny obraz polskiego społeczeństwa początku XX wieku. Autor piętnuje i obnaża w tym dramacie nasze słabości i za pomocą symboli stara się ukazać prawdziwe oblicza swoich rodaków, zupełnie odmienne niż te zawarte w mitach, którymi żyją jego bohaterowie i ich pierwowzory. Wesele , wyrosło w oparciu o faktyczne wydarzenie jakim był ślub Lucjana Rydla, przyjaciela poety, z Jadwigą Mikołajczykówną, z pochodzenia chłopką. Co z tym idzie na weselu spotykają się dwie, zupełnie różne społeczności: chłopstwo i inteligencja. W okresie Młodej Polski małżeństwa takie jak to opisane przez Wyspiańskiego, nie odbiegały od norm społecznych. Był to przejaw zapatrzenie się inteligencji w życie chłopstwa tzw. chłopomanii. Przedstawiciele klasy inteligenckiej widzą jedynie sielankę życia wiejskiego a samych chłopów uważają za ludzi szczęśliwych, których wydarzenia światowe nie powinny interesować. Rozmowa Czepca z Dziennikarzem obala mit jedności narodowej w społeczeństwie polskim. Dziennikarz zapytany o sytuację na świecie stwierdza, że to nie jest istotne dla chłopa i nie zakłóca jego spokojnego życia i powinien on zostawić troskę o ojczyznę ludziom bardziej kompetentnym, czyli inteligencji. Urażony odpowiedzią Czepiec przypomina, że bohater powstania kościuszkowskiego, Bartosz Głowacki, był chłopem, a chłopstwo wywodzi się z książęcego rodu Piastów. Informuje też Dziennikarza, że chłopi są gotowi podjąć walkę o wolność i czekają jedynie na znak. Mamy tu do czynienia z dwoma mitami. Z jednej strony mit o misji przywódczej inteligencji, z drugiej racławicki mit o potędze chłopstwa. Te dwa, sprzeczne ze sobą przekonania, pozwoliły obalić Wyspiańskiemu jeden z największych mitów społeczeństwa polskiego – mit jedności narodowej. Jednocześnie daje nam do zrozumienia, że współczesność nie dorasta do pięt wielkim wzorcom przeszłości – mądrości politycznej Stańczyka czy bohaterstwu Zawiszy Czarnego. Stańczyk w Weselu jest też symbolem głębokiej troski o losy i przyszłość Ojczyzny. Duch tego legendarnego błazna ukazuje się wspominanemu już Dziennikarzowi, którego pierwowzorem był Rudolf Starzewski – naczelny redaktor gazety Czas . Należał on do stronnictwa Stańczyków, które jednak tylko nazwą nawiązywało do słynnego błazna królewskiego. Ich przekonana były bardzo kontrowersyjne. Nawoływali oni do bierności i posłuszeństwa wobec austriackich zaborców.
Jednym z gości na jego weselu był Stanisław Wyspiański, który bacznie przyglądał się weselnikom i uwiecznił ich jako bohaterów dramatu. Stanisław Wyspiański – autoportret i portret artysty z żoną. Afisz teatralny prapremiery „Wesela” oraz szkic scenografii „Wesela”. BOHATEROWIE „WESELA” • OSOBY: (goście z Bronowic zapytał(a) o 17:06 Współcześni bohaterowie literaccy i filmowi i ich mityczne pierwowzory . Na internecie znalazłam tylko Prometeusz - Neo z Matrixa i Afrodyte - Alutke z rodziny zastepczej .Musze miec wiecej bo robie to na projekt , i jesli moglibyscie mi to jeszcze opisac bylabym bardzo wdzieczna . Za konkretną odpowiedz daje 2 dyplomy . Odpowiedzi paklajna odpowiedział(a) o 17:45 dodaj jeszcze jakichs filozofów i nagrodzonych noblem Uważasz, że ktoś się myli? lub Polecamy Fajne filmy Fajne filmy to tak naprawdę subiektywny wybór tytułów, którym warto poświęcić uwagę. 27.Żyd nazywa wesele szopką. 28.Spór o dług. 29.Rozmowa Pana Młodego z Gospodarzem o powstaniu chłopskim. 30.Rozmowa drużbów o pannach. 31.Piosenka Jaśka o pawich piórach. 32.Wyznanie Pana Młodego. 33.Rachel proponuje Poecie, aby zaprosił na wesele chochoła z sadu. 34.Młoda para zaprasza chochoła do izby weselnej. Rachela z dramatu odgrywa ważną rolę na weselu bronowickim. Rachela jest uosobieniem muzy, niejako organizuje poezję w bronowickiej chacie. Rachela, ulegając namowom Poety zaprasza na wesele Chochoła. Nie widzi w nim tajemniczego widma, pozostaje z boku podczas pokazywania się kolejnych duchów. Klimina - gospodyni z Bronowic Małych, postać autentyczna. Czepiec - Błażej Czepiec, wuj Jadwigi Mikołajczykówny, starosta na weselu Rydla, ówczesny pisarz gminny w Bronowicach. Czepcowa - żona Czepca. Marysia - Maria z Mikołajczyków, siostra Anny i Jadwigi, była zaręczona z młodym malarzem Ludwikiem de Laveuax. Był on uczniem Jana Matejki, kształcił się następnie w Monachium i w Paryżu, gdzie zmarł na gruźlicę. W Weselu ukazuje się Marysi jako Widmo. Marysia po śmierci Ludwika wyszła za mąż za chłopa bronowickiego Wojciecha Susła, który zmarł rok po ślubie na suchoty. Wyszła potem jeszcze raz za mąż za jakiegoś miastowego. Najładniejsza z sióstr, była wielokrotnie malowana przez znanych malarzy. Była dziwną dziewczyną, miała w sobie coś zgaszonego, jakąś melancholię. Snuło się także koło niej fatum związanej ze śmiercią jej dwóch partnerów. Ojciec - Jan Mikołajczyk, gospodarz z Bronowic Małych, ojciec Anny, Marii, Jadwigi, Jana i Jakuba. Jasiek - Jan Mikołajczyk, brat Jadwigi, późniejszy gospodarz w Bronowicach Małych. Wojtek - Wojciech Suseł, chłop z Bronowic Małych, mąż Marii Mikołajczykówny. Kuba - Jakub Mikołajczuk, brat Jadwigi. Kasper - Kasper Czepiec, krewny Błażeja Czepca. Isia - Jadwiga, najstarsza córka Włodzimierza i Anny Tetmajerów. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Bohaterowie - Rany Julek! O tym, jak Julian Tuwim został poetą Broke i broken - różnica Charlie i fabryka czekolady Chef i chief - różnica Dream of i dream about - różnica Hartowanie I was supposed to do it i I was supposed to have done it - różnica Jerzy Gruza, Rewizor Job i work Lucas Cranach Starszy, Raj Marek Piwowski, Rejs

Pan Młody - Lucjan Rydel, Panna Młoda - Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta - Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Gospodarz - Włodzimierz Tetmajer (malarz), Gospodyni - Anna z domu Mikołajczykówna, żona Włodzimierza Tetmajera, Dziennikarz - Rudolf Starzewski, Radczyni - Antonina Domańska- ciotka Pana Młodego, Rachela - Pepa Singer- córka bronowickiego karczmarza, Czepiec - Błażej Cz. - chłop z Bronowic , pisarz gminny, Marysia - Maria Mikołajczykówna - siostra Panny Młodej, Nos - przedstawiciel krakowskiej cyganerii, Jasiek - brat Panny Młodej, Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie.

Henryk - młody chłopak, którego Werter poznaje, gdy błąka się wśród skał zbierając kwiaty dla ukochanej. Był pisarzem u ojca Lotty, nieszczęśliwie zakochanym w dziewczynie. Został wyrzucony z pracy, po czym popadł w melancholię. Z miłości popada w obłęd i trafia do domu wariatów. Opiekowała się nim matka.

Osoby Mieszkańcy lub goście z Krakowa/Inteligencja Pan Młody – Lucjan Rydel Pan Młody – Lucjan Rydel (1870-1918), poeta i dramaturg – został tu przedstawiony z tendencją do przejaskrawienia jego słabostek, rysów komicznych. Jego skłonność do chłopomanii jest tu pokazana jako obłudna maska, chociaż trzeba dodać, że Pan Młody sam w nią wierzy. Pan Młody kocha to, co wiejskie: krajobrazy, stroje, styl życia (zaczyna nawet iść w ślady chłopów i unikać higieny osobistej, od czego – jak sam mówi – czuje się znacznie lepiej). Stara się naśladować Gospodarza, jest jakby przedłużeniem jego postaci. Zwierza się Racheli, że, jako poeta, kiedyś opisze wszystko to, co go tu spotkało. Poeta – Kazimierz Tetmajer Poeta – Kazimierz Tetmajer (1865-1940) – brat gospodarza, Włodzimierza Tetmajera, autor dramatu poetyckiego „Zawisza Czarny”. W sztuce jest nazywany „żurawcem”, gdyż uwielbiał podróżować, na weselu Rydla był jedynie przelotem. Wyspiański ukazał także inną skłonność Kazimierza Tetmajera – prowadzenie częstych dyskusji-flirtów ( z Maryną i Rachelą). Niekiedy owe dialogi przeradzają się w mini-poematy. Poeta przeżywa wewnętrzny dramat postawy, jako poeta jest światowcem, obserwującym bawiących się ludzi z dystansu. Jest jednocześnie „lwem salonowym”, co przejawia się w częstych flirtach. Podczas rozmowy z Rachelą, w ich głowach rodzi się pomysł zaproszenia na wesele Chochoła. Wypowiedzi Poety nacechowane są dekadentyzmem i pesymizmem, wyraźnie czuć wewnętrzne rozdarcie – Poeta marzy o sile i potędze, lecz wokół dostrzega jedynie „skrzeczącą pospolitość” Dziennikarz – Rudolf Starzewski Dziennikarz – Rudolf Starzewski (1870-1920), ówczesny redaktor krakowskiego „Czasu” – jest postacią zdolną do właściwej oceny sytuacji narodowej. Posiada dużą wiedzę i intuicję, cechuje się inteligencją i analityczną oceną rzeczywistości. Jak pisze Żeleński: „był om człowiekiem najbardziej powołanym, aby na weselu objawiła mu się przenikliwa, gorzka, surowa myśl, upostaciowiona w Stańczyku”. Ulega poczuciu niemocy, świadomość tragizmu losów narodu niezdolnego do działania odbiera mu aktywność, wpędza w apatię. Ma również lekceważący stosunek do chłopstwa, uważając je za krótkowzrocznych prowincjuszy. Gospodarz - Włodzimierz Tetmajer Gospodarz - Włodzimierz Tetmajer (1862-1923), malarz i poeta, później także działacz polityczny. W jego domu właśnie odbywa się tytułowe wesele. Choć w duszy romantyk, skłonny do uniesień, a nawet obłędu (wrażenia wywołane wizytą Wernyhory), Gospodarz patrzy na świat oczyma realisty – oddaje bieg wypadków w ręce młodszego pokolenia, nie bacząc na potencjalne konsekwencje tej decyzji. Wyspiański ukazał w nim słabość, niezdecydowanie Inteligencji do podjęcia wielkiego czynu. Miast tego, stać ich jedynie na słowa, deklaracje, czekanie i marzenia. Radczyni Pierwsza przybyła z Krakowa (profesorowa Antonina Domańska, autorka książek dla dzieci, ciotka L. Rydla) i – choć stara się ukryć swoje poczucie wyższości nad bronowicką społecznością – daje się poznać jako osoba ograniczona, niesympatyczna, obłudna, ignorantka w sprawach znanych nawet mieszczuchom, jak pora siewu. Nos – cyganeria artystyczna Przybyszewskiego Nos to połączenie dwóch postaci: Tadeusza Noskowskiego i Stanisława Czajkowskiego oraz, jak mówi Boy-Żeleński, „cała przybyszewszczyzna, której dwuletni okres święcił się w Krakowie bezpośrednio przed Weselem”. Nos uosabia więc wszystkie charakterystyczne cechy młodopolskich artystów, a przede wszystkim, skłonność do alkoholu: “ Piję, piję, bo ja muszę, bo jak piję, to mnie kłuje:wtedy w piersi serce czuję,strasznie wiele odgaduję”(...)Chopin, gdyby jeszcze żył, to by pił- ,, Wesele, Akt III Paradoksalnie – w stanie upojenia zdolny do „trzeźwego” widzenia spraw społecznych. Nos wyraża także dekadencką, nihilistyczną postawę wobec życia: “ Wszystko nudzi, wszystko mi się przykrzy już; ,, Wesele, Akt III oraz kult sztuki: “ ...evviva l’arte! (...)kult Bachusa i Astarte. Ha! Trza znosić Fata Los,konsekwentnie pusty trzos ,, Wesele, Akt III Rachela - Pepa Singer Pepa była córką karczmarza z Bronowic, Hersza Singera. Jej portet w Weselu znacznie odbiega od faktycznej sytuacji. Na weselu Rydla miała zaledwie 15 lat i nie byłą przez nikogo zauważana. W "Weselu" ukazana została jako żydowska emancypantka, oczytaną, inteligentną ("zna cały Przybyszewski"). Rachela to młoda artystka, która we wszystkim dookoła widzi poezję. Jako muzą wesela, dotrzymuje kroku Poecie w tworzeniu wierszy i wraz z nim jest inicjatorką fantastycznych wydarzeń w aktach II i III. Haneczka (Anna Rydlówna), Maryna i Zosia (Zofia i Maria Parneńskie) Ukazane zostały zgodnie z ich pierwowzorami, są energiczne, dobrze bawią się na weselu. Maryna jest nieco dojrzalsza od swoich równieśniczek, ona też demaskuje flirt Poety. Jest dowcipna, ma cięty język, jest dobrą obserwatorką życia społecznego. Mieszkańcy Bronowic/Chłopstwo Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, najmłodsza siostra Anny Tetmajerowej. Postać ta, na premierze „Wesela” wywołała spory skandal, gdyż postać Panny Młodej całkowicie odbiega od pierwowzoru. Wbrew rysunkowi postaci zaproponowanemu przez autora dramatu, była ona subtelną, drobną, „oświeconą” i przepojoną duchem patriotyzmu bogatą wieśniaczką, nie zaś naiwną, ale pełną temperamentu, rezolutną, hożą dziewuchą. Sposób myślenia i wyrażania się Panny Młodej świadczy o braku wykształcenia i obycia towarzyskiego, co wyraźnie dotknęło Jadwigę Mikołajczykównę. Wyspiański pragnął jednak uzupełnić postać Pana Młodego kimś o równie przejaskrawionych komicznych cechach. Czepiec – Błażej Czepiec Czepiec – Błażej Czepiec, pisarz gminny, wuj Jadwigi Mikołajczykówny; uosabia porywczą, silną, pewną siebie postać polskiego chłopa. Interesuje się polityką, ma szerokie obeznanie w panujących stosunkach społecznych (trafnie nazywa Poetę „Panem Latawcem”). Czepiec jest gotów do wzięcia udziału w powstaniu narodowym, jeśliby tylko takie miało nadejść, czeka jednak na przywództwo ze strony inteligentów. Wierzy w potężną moc i siłę ukrytą wśród polskiego chłopstwa, co często wyraża (np. wchodząc z kosą na sztorc do domu Gospodarza). Czepcowa Żona Czepca, jest tylko uzupełnieniem pary, pozostaje w cieniu mę Gospodyni – Anna z Mikołajczyków Tetmajerowa. Żona Włodzimierza Tetmajera, kochająca żona i matka. Jest gospodarna i praktyczna – znalezioną złotą podkowę chowa w skrzyni. Żyd - Hersz Singer Karczmarz z Bronowic. Nad interesy przedkłada uczucie do córki, wykształconej, rozpoetyzowanej, wrażliwej. Jego postać świadczy o tolerancji dla narodu żydowskiego, wrośniętego już od dawna w polską kulturę. Jasiek - Jan Mikołajczyk Jan Mikołajczyk, brat Panny Młodej. Dumny, młody drużba, parobek, marzący o bogactwie. Pyszni się z posiadanej czapki z pawich piór. Jest młody i nierozważny, najmniej odpowiednią osobą do posiadania Złotego Rogu. Choć energiczny i pełen zapału, świadomy sytuacji politycznej był zbyt lekkomyślny i beztroski by sprostać powierzonemu mu zadaniu poderwania Polski do Klimina Wiejska baba, pełna energii, rubaszna i wesoła. Dziad Przedstawiciel starszego pokolenia. Dziad przechowuje w pamięci wypadki rzezi galicyjskiej. Jest nędzarzem i popychadłem – nie angażuje się w sprawy społeczne. Kuba, Wojtuś, Staszek, Kasper, Marysia, Kasia,Kamil,Robert Wiejskie dzieci, bawiące się na zabawie. Kasper, tak jak Jasiek jest drużbą, bardziej doświadczonym w sztuce flirtu od swojego kolegi. Marysia to siostra Anny i Jadwigi, była zaręczona z malarzem, Ludwikiem de Laveaux, który zmarł w Monachium na gruźlicę. W Weselu ukazuje się on jej jako Widmo. Po jego śmierci wyszła za Wojtka - Wojciecha Susuła Isia Mała dziewczynka, która spotyka chochoła. Odważna i rezolutna, obarczona obowiązkami domowymi. Zabawna i rozkoszna Ksiądz Postać nie grająca ważniejszej roli w sztuce. Jest Chłopem, a mimo to, ze względu na swój urząd, przez to jest traktowany z dystansem. Co interesujące, prowadzi interesy z Żydem. Osoby dramatu (postaci fantastyczne/historyczne) Chochoł - pojawia się w izbie weselnej, śpiewając smętną piosenkę o pawich piórach; zapowiada przybycie gości; to pośrednik między światem rzeczywistym a fantastycznym. Jest otulonym słomą na zimę krzakiem róży. Zjawia się na początku akcji fantastycznej (w II akcie) oraz na końcu dramatu, gdy gra"chocholą" muzykę uczestnikom akcji (akt III). Jest symbolem nadziei na odrodzenie Polski, społeczną sprawiedliwość, a także objawieniem sztuki i piękna. Widmo - malarz Ludwik de Laveaux, uczeń Jana Matejki - ukazuje się Marysi. Ludwik miał się ożenić z Marysią, ale zmarł wcześniej na gruźlicę. Marysia mogłaby mieć podobne wesele; mogłaby wyjść za „pana z miasta". Ten obraz literacki, przypomina Mickiewiczowską balladę "Romantyczność" i dramatyczną historię Jasia i Karusi. Stańczyk - nadworny błazen trzech ostatnich Jagiellonów, bystry i odważny mędrzec zatroskany o los Polski, pojawia się na obrazach Matejki - ukazuje się uosabia sumienie Dziennikarza, który pracując w lojalistycznym dzienniku, wie, że „usypia" naród i szarga „świętości" narodowe. Dziennikarz jest wyznawcą tez krakowskiej szkoły historycznej, głoszącej dość kontrowersyjny program polityczny oparty na przekonaniu, że historia Polski była pasmem klęsk i niepowodzeń, a jedyną metodą postępowania w obecnej sytuacji Polski jest lojalizm i ugoda z zaborcą. Stańczyk - błazen Zygmunta Starego - wskrzesza czasy świętości Rzeczypospolitej Jagiellonów, jest znakiem jej potęgi i chwały, zadaje tym samym kłam tezom krakowskiej szkoły, jest wyrzutem sumienia Dziennikarza, który przeżywa kryzys zaufania do ideologii własnego stronnictwa. Błazen ofiarowuje Dziennikarzowi kaduceusz (w starożytności była to laska heroldów, zapewniająca im nietykalność; to symbol pokoju i łagodzenia sporów, ale także laska błazna), by rozbudzał świadomość narodową - „mącił narodową kadź" i „stał na czele” Rycerz Czarny - Zawisza Czarny z Garbowa, sławny i mężny rycerz, walczył pod Grunwaldem, symbol Polaka-patrioty - ukazał się Poecie. Zwiastun odrodzenia ojczyzny. Mówi Poecie: „Na koń; zbudź się!...". Wyznacza mu rolę wieszcza. Poeta wie, że „Polska to jest wielka rzecz", ale nie czyni nic i „śpi". Jest dekadentem, porażonym niemocą i owładniętym melancholią. Zawisza Czarny jest symbolem jego rozterek wewnętrznych, znakiem siły i mocy, której brakuje Poecie. Hetman - Franciszek Ksawery Branicki - współtwórca konfederacji targowickiej, sługus Moskwy, sprzedawczyk, zdrajca, podczas powstania kościuszkowskiego skazany na śmierć - ukazuje się Panu Młodemu. Hetman zmusza Pana Młodego do zastanowienia się, czy w głębi serca nie tkwi w nim poczucie wyższości szlachty nad chłopstwem. Hetman mówi: „Czepiłeś się chamskiej dziewki! Polska to wszystko hołota, tylko im złota...". Upiór - Jakub Szela - chłop spod Tarnowa, stanął na czele rabacji galicyjskiej (1846). Rzeź szlachty przez zbuntowane chłopstwo sprowokowała administracja austriacka, by rozbić przygotowywane powstanie narodowe - ukazuje się Dziadowi. Symbol głębokiego podziału narodu polskiego na "panów" i "chamów" i krzywdy chłopskiej oraz wzajemnej zostaje haniebna karta polskiej historii. zapewne po to, by wyjaśnić przyczyny wzajemnej niechęci inteligencji do chłopstwa, po części usprawiedliwić jej postępowanie funkcjonującym jeszcze żywo w pamięci obrazem rzezi galicyjskiej. Wernyhora - na wpół legendarny Kozak, wróż ukraiński z 2. połowy XVIII w. Symbol odrodzenia Polski w granicach historycznych z 1772 r.; rzecznik zgody chłopów ze szlachtą oraz Polaków z Rusinami - ukazuje się Gospodarzowi. Pan -Dziad z lirą przybywa z rozkazem z dawnych kresów Rzeczypospolitej - symbolu wielkości i potęgi dawnej Polski, ale i buntów chłopskich przeciwko polskiej szlachcie. Budzi chęć do czynu narodowego i przymierza szlachty z chłopami. Symbol wiary w odrodzenie ojczyzny. Wernyhora zostawia Złoty Róg na sznurze i nakazuje "rozesłać wici" po kraju. Kiedy odjeżdża, jego koń gubi złotą podkowę. Z chwilą pojawienia się tej postaci rozpoczyna się w dramacie wątek narodowo-wyzwoleńczy, skonstruowany jednak nie w konwencji realistycznej, ale symbolicznej. son2LCf. 110 40 414 394 279 53 286 234 268

bohaterowie wesela i ich pierwowzory